jak naostrzyć wiertło diamentowe

1. Przed szlifowaniem wiertła główną krawędź tnącą wiertła ikoło szlifierskienależy dopilnować, aby powierzchnia czołowa nie znajdowała się na tym samym poziomie, to znaczy cała krawędź powinna zostać zeszlifowana w momencie, gdy krawędź tnąca dotyka czoła ściernicy. Jest to pierwszy krok w zakresie względnego położenia wiertła i ściernicy.
2. Ten kąt jest przednim kątem świdra. Jeśli kąt jest nieprawidłowy, będzie to miało bezpośredni wpływ na rozmiar górnego kąta świdra, kształt głównej krawędzi tnącej i kąt skosu krawędzi poprzecznej. Odnosi się to do zależności położenia pomiędzy linią wału wiertła a powierzchnią ściernicy. Weź 60°, a ten kąt będzie ogólnie dokładniejszy. Tutaj powinniśmy zwrócić uwagę na względne położenie poziome i położenie Kąta przed krawędzią szlifierską świdra, oba należy wziąć pod uwagę, nie ignorować Kąta w celu wyprostowania krawędzi lub zignorować krawędź w celu wyprostowania Kąta .
3. Po zetknięciu się krawędzi tnącej z tarczą szlifierską należy szlifować od głównej krawędzi tnącej do tyłu, czyli zacząć od krawędzi tnącej świdra tak, aby stykała się ona z tarczą szlifierską, a następnie powoli szlifować całą tylną powierzchnię tnącą. Kiedy wiertło się wcina, może delikatnie dotknąć tarczy szlifierskiej, najpierw wyszlifować niewielką ilość krawędzi i zwrócić uwagę na równomierność iskry, wyregulować nacisk na dłoń w odpowiednim czasie i zwrócić uwagę na chłodzenie wiertła, aby nie dopuścić do jego spalenia, co może skutkować odbarwieniem krawędzi tnącej i wyżarzeniem do krawędzi tnącej. Jeżeli temperatura krawędzi skrawającej jest wysoka, wiertło należy w odpowiednim czasie schłodzić.
4. Jest to standardowy ruch szlifierski, podczas którego główna krawędź tnąca porusza się w górę i w dół na tarczy szlifierskiej. Oznacza to, że dłoń trzymająca przód wiertła równomiernie porusza nim w górę i w dół na ściernicy. Ręka trzymająca uchwyt nie może się kołysać, ale także zapobiega wypaczaniu się tylnego uchwytu, to znaczy ogon wiertła nie może być wypaczony powyżej poziomej linii środkowej ściernicy, w przeciwnym razie spowoduje to stępienie krawędzi tnącej, nie można ciąć. Jest to najważniejszy krok i to, jak dobrze wiertło szlifuje, ma z nim duży związek. Gdy szlifowanie jest już prawie zakończone, należy zacząć od krawędzi i ponownie delikatnie pocierać tylny róg, aby tył krawędzi był bardziej gładki.
5.Po oszlifowaniu jednej krawędzi oszlifuj drugą krawędź. Należy zwrócić uwagę, aby krawędź znajdowała się pośrodku osi wiertła, a krawędź obu stron powinna być symetryczna. Doświadczony mistrz przyjrzy się symetrii punktu wiertła pod światłem, powoli szlifując. Tylny kąt krawędzi tnącej świdra wynosi zazwyczaj 10°-14°, tylny kąt jest duży, krawędź tnąca jest zbyt cienka, wibracje są duże podczas wiercenia, otwór jest trójstronny lub pięciokątny, wiór ma kształt igły; Kąt tylny jest mały, siła osiowa jest bardzo duża podczas wiercenia, nie jest łatwo wciąć, siła skrawania wzrasta, temperatura wzrasta, gorączka wiertnicza jest poważna, nawet nie można wiercić. Tylny kąt nadaje się do szlifowania, końcówka znajduje się pośrodku, a obie krawędzie są symetryczne. Podczas wiercenia wiertło może delikatnie usuwać wióry, bez wibracji, a otwór nie będzie się rozszerzał.
6. Po oszlifowaniu obu krawędzi należy zwrócić uwagę na zaszlifowanie końcówki świdra o większej średnicy. Po wyszlifowaniu obu krawędzi świdra na końcu obu krawędzi pojawi się płaszczyzna, która ma wpływ na środkowe położenie ten kawałek. Należy odwrócić Kąt za krawędzią i zaostrzyć płaszczyznę wierzchołka krawędzi tak małą, jak to możliwe. Można to zrobić, ustawiając wiertło do góry, ustawiając je w jednej linii z rogiem ściernicy, u nasady za ostrzem i wlewając małą szczelinę w czubek ostrza. Jest to również ważny punkt światła centrującego i tnącego świdra. Należy pamiętać, że przy przycinaniu fazowania krawędzi nie należy szlifować do głównej krawędzi skrawającej, gdyż spowoduje to większy kąt przedni głównej krawędzi skrawającej, co będzie miało bezpośredni wpływ na wiercenie.
Nie ma określonego przepisu na szlifowanie wierteł. Konieczne jest zgromadzenie doświadczenia w rzeczywistej eksploatacji, badanie poprzez porównania, obserwacje, próby i błędy oraz dodanie pewnej ludzkiej intuicji, aby lepiej szlifować wiertła.